Het is een val: zij willen dat wij gaan bewijzen dat ze gevaarlijk zijn en op het moment dat we dan bewijzen leveren, claimen zij dat we ze in een kwaad daglicht stellen. Vervolgens spelen ze de zieligheidskaart. Zij zijn het zieligste van ons allemaal. Of ze worden agressief en vallen ons (persoonlijk) aan.
Er is geen gelijkwaardigheid in deze relatie.
De ene kant is voortdurend emotioneel aan het manipuleren, aan het liegen en bedriegen, aan het negeren en de silenttreatment geven en doet aan persoonlijke zwartmakerij en intimidatie. Het is zo’n achterbakse en egocentrische bende, daar lusten de honden geen brood van.
En daar tegenover staan dan mensen met een geweten, die zien dat er dingen misgaan, die anderen willen beschermen en hun nek daarvoor uitsteken, soms ten koste van vriendschappen, familiecontacten en zelfs ten koste van hun eigen boterham. De strijders voor de werkelijkheid. Die niet gedwongen willen worden om mee te gaan in de fantasie van anderen. Die geen ruimte willen geven aan de gewetenlozen. Die hen een halt willen toeroepen.
Net als in iedere klassieke strijd, is het kwaad sterker en agressiever. En het goed is in het begin zeker net iets te braaf. Er zijn maar enkele dapperen die het strijdtoneel opgaan en alleen de klappen opvangen. Maar toch weten ze langzaam maar zeker steeds meer mensen op de been krijgen om écht samen op te staan tegen het kwaad.
In onze tijd vechten we niet op een slagveld, maar vindt de strijd plaats via de media en de maatschappelijke organisaties die uit de subsidiepotten van de overheid en de loterijen gevoed worden. Ook grote industrieën spelen een belangrijke rol. Waar geld te verdienen valt, komen marketingcampagnes op gang. Maatschappelijke thema’s worden gekocht.
De tijd die een handige beweging nodig heeft om te infiltreren in al die organisaties in het maatschappelijk middenveld is een jaar of tien, vijftien. De laatste jaren zijn alle organisaties wat betreft het gendergebeuren aan dezelfde kant gaan staan.
Voorheen homo-organisaties werken nu mee aan het wegtransen van homoseksualiteit. Van de kinderen die denken dat ze trans zijn, is 70-80% homoseksueel. Moeten we dan niet eens stilstaan bij het feit dat zoveel jongeren hun homoseksualiteit afwijzen?
En de ouders, waarom vervreemden ze hun kind liever van zijn lichaam dan dat ze aanvaarden dat hij homoseksueel is? Waarom aanvaarden zoveel kinderen niet wie ze zijn? Waarom denken ze dat ze pas zichzelf zullen zijn als zij een levenslang gevecht met hun eigen lichaam beginnen? Waarom zijn er volwassenen die dit waandenkbeeld voeden?
Voorheen vrouwenorganisaties staan nu aan de kant van degenen die vrouwenrechten afbreken en doen alsof het een vorm van feminisme is om mannen de status ‘vrouw’ te geven op basis van hun gevoelens. Een grotere zelfverachting is bijna niet mogelijk. Ik snap echt niet dat zoveel mensen dat niet zien. Vrouw-zijn is geen kostuum dat je aan kunt trekken. Het is de essentie van iedere cel van ons wezen. Het heeft onze ervaringen bepaald, de verwachtingen die anderen van ons hadden en die wij van onszelf hebben.
Ons verzet toen we ontdekten dat we anno 2024 nog steeds niet worden gezien als gelijkwaardige mensen, maar er een flinke groep in de samenleving is, die vindt dat vrouwen zich maar moeten aanpassen. Dat vrouwen maar moeten buigen. Dat vrouwen hun eigen behoeften maar op het tweede plan moeten stellen. Dat hun veiligheid wordt opgeofferd om ruimte te maken voor narcistische mannen met een fetisj, die alleen al doordat ze ongewenst de ruimten van vrouwen binnen komen al duidelijk maken dat zij superieur zijn en zich niets van de wensen van anderen aan zullen trekken.
Deze ongelijke strijd, waarin maar één partij rekening wil houden met de ander, maar niet ten koste van zichzelf. Terwijl de andere partij weigert rekening te houden met de andere en geweld en manipulatie gebruikt, door wie wordt die strijd uiteindelijk gewonnen?
Leave a Reply