Door Vanessa McCulloch
Het feestje loopt op zijn einde en de versieringen hangen er vermoeid bij. Er zit een kater aan te komen in het Verenigd Koninkrijk … en allicht ook elders.
De misogynie in het Verenigd Koninkrijk heeft een zeer langdurig en bizar soort feestseizoen beleefd, dat ergens van start ging halfweg 2010, toen het concept van transgenderisme geleidelijk het openbare leven binnensloop. Eerst leek het niet zoveel zaaks als feestje, (vooral zielig lijkende kerels die Zara wilden genoemd wilden worden) maar al snel kwam het op gang en moesten er feestversieringen komen. Veel scholen, ziekenhuizen, dokterspraktijken, openbaarvervoersbedrijven en openbare gelegenheden haastten zich om ze te bestellen, ervoor te betalen (vaak uit de staatskas) en ze op te hangen. Bekende merken, banken, beroemdheden en techplatforms sloten zich er ook bij aan. Het was allemaal zo leuk en bont! Wie houdt er niet van kleurrijke slingers en gratis lanyards? En vlaggen. Daar zijn de Britten dol op – ze zijn tenslotte wereldwijd hun vlaggenmast in nietsvermoedende grond gaan planten. Iedereen die vragen had bij deze superleuke festiviteiten was gewoon een nare bigot, en daarbij vast ook een verbitterde oude vrouw. Uiteraard wilde niemand die belang hechtte aan zijn leuke en inclusieve imago met hen geassocieerd worden. De genderparty was zoveel sprankelender, en je kon er elk glitterend genderwezen zijn dat je maar wilde, maar dan IN HET ECHT: je hoefde alleen de magische woorden uit te spreken: “Ik identificeer me als [vul hier favoriete identiteit in]” .
Maar nu is het feest wat van de rails gelopen door een uitspraak van het Britse Hooggerechtshof. Weliswaar kun je nog steeds zeggen dat je een speciale identiteit hebt – laten we bijvoorbeeld de identiteit ‘vrouw’ nemen – maar nu geeft het je geen toegang-tot-alles feestkaartje meer, en je bent geen VIP-gast. En omdat deze uitspraak een juridische verduidelijking is en geen wijziging, komt er ook het nare geurtje aanwaaien van wat dit inhoudt: dat je op eerdere momenten misschien niet met je ‘vooruitgang’-vlag had moeten staan zwaaien in het gezicht van de andersdenkende vrouwen, terwijl je hen luidkeels opriep om “op te rotten” of zichzelf van kant te maken – zoals gebeurd in Utrecht. Helaas was deze praktijk voor sommige feestgangers een belangrijk onderdeel van het feestgedoe, en omdat de volwassenen in wiens huis het feestje plaatsvond weinig deden om hen hierin te ontmoedigen, dachten de schreeuwers dat dit normaal, plezierig, en toegestaan feestgedrag was. En als je op een bepaald moment zelf niet naar het feestje kon komen, kon je eraan meedoen met het online equivalent.
Zoals gezegd is deze uitspraak geenszins een nieuwe wet: het is een verduidelijking van wat de woorden ‘vrouw’ en ‘man’ betekenen in de bestaande Britse wetgeving op het gebied van gelijkheid. Dus als een ruimte, dienst of activiteit bestemd is voor vrouwen, betekent dit dat deze niet bestemd is voor mannen, zelfs niet als deze een speciaal certificaat of gevoel hebben, of de magische woorden hebben uitgesproken. Verder staat er dat het prima is om een ruimte te hebben die uitslutiend voor vrouwen of uitsluitend voor mannen is, waar dit voor het bereiken van een bepaald doel van belang is (en ook dit was altijd al zo). Dergelijke doelstellingen kunnen betrekking hebben op veiligheid of privacy. De uitspraak raakt overigens niet aan de bescherming van transgenders tegen discriminatie. Er is niets in de Britse wet dat toestaat om iemand een job, diensten of een billijke behandeling te weigeren op grond van diens transidentificatie.
Veiligheid en privacy zijn behoorlijk belangrijk voor gebruikers van publieke diensten. Neem bijvoorbeeld scholen. Jongens en meisjes op school doen de meeste activiteiten samen. Maar er zijn momenten waar je voor je dochter zou verwachten, zeker als ze opgroeit, dat die niet in bijzijn plaatsvinden van haar mannelijke leeftijdsgenoten. De meest voor de hand liggende situaties zijn kleedkamers, douches en toiletten, maar je verwacht ook dat ze geen slaapverblijf deelt met jongens tijdens een schoolreis. En in de sport accepteer je het redelijke risico op een sportblessure, maar je verwacht niet dat ze (zeker niet vanaf de puberteit) te maken krijgt met een of twee gespierde gasten in het meidenvoetbalteam van de tegenpartij.
Maar de ‘vooruitgangsvlaggen’ die aan de schoolingang staan te wapperen zijn in tegenspraak met deze verwachting: de roze en blauwe banden (meestal bovenop de nu hopeloos verouderde, klassieke Pride regenboog geplakt) vertellen: “jij bent wat jij zegt of voelt dat je bent, en iedereen moet je ook zo behandelen”.
De roze en blauwe banden zeggen “jouw verklaring over jezelf brengt speciale rechten met zich mee die belangrijker zijn dan de rechten van anderen, meer bepaald die van vrouwen en meisjes”.
De roze en blauwe banden zeggen “genderidentiteit overtroeft de saaie realiteit van je sekse”.
De roze en blauwe banden zeggen “anderen moeten je aanspreken of naar je verwijzen volgens jouw instructies, zelfs als dat niet overeenkomt met hun overtuigingen”.
De roze en blauwe banden zeggen “transmeisjes [d.w.z. jongens] mogen de plaats van een meisje innemen in sportteams van meisjes”.
Je zou verwachten dat een school of organisatie even had nagedacht voordat ze dergelijke boodschappen aan (soms) beïnvloedbare jongeren zou doorgeven en ze vervolgens in het schoolbeleid zou opnemen, maar nee. Het gebeurde allemaal vrij snel, met weinig onderzoek naar wat deze vlaggen betekenen, en meestal zonder overleg met de bredere schoolgemeenschap, en zeker niet met de meisjes… of de ouders, van wie sommigen in de categorie ‘verbitterde oude vrouw’ zouden kunnen vallen, of iets dat daarbij in de buurt komt. Bah, jakkes! Iedereen in de schoolgemeenschap die vragen had, moest definitief (en inclusief) zijn bek houden (vooral in het begin, toen #nodebate nog een favoriet party item was). Kijk maar naar de vlaggen, iedereen – zien ze er niet mooi en kleurrijk uit!
Met deze rechterlijke uitspraak zullen Britse scholen moeten gaan nadenken over de symboliek die ze gehanteerd hebben terwijl ze in de ban waren van deze ideologie. Wat zegt die eigenlijk? Is dit echt inclusief? Zijn er betere manieren om de waarden van onze school uit te drukken? … wel, je zou kunnen beginnen met het aan iedereen te vragen, ook aan vrouwen en meisjes. Misschien ontdek je dan wel – met wat geluk – dat je schoolgemeenschap zo prachtig divers is, dat het enige wat jullie allemaal delen, is dat jullie allemaal deel uitmaken van jullie school.
In andere landen in Europa (vooral in landen waar zelfidentificatie de wet is en de weerslag daarvan op vrouwenrechten volledig genegeerd werd) is dit soort reflectie nog niet meteen te vinden. Maar vrouwen zijn zeer geïnspireerd door het werk van For Women Scotland, die met hun campagne deze redelijke en verhelderende uitspraak hebben bereikt. Vrouwen zullen zich blijven inzetten voor vergelijkbare resultaten in de vorm van wetgeving die de realiteit van onze geslachtsgebonden lichamen respecteert, en voor de bescherming van vrouwen en meisjes in Europa, op scholen en overal daarbuiten.
Vanessa McCulloch is lerares Engels en afdelingshoofd in een internationale school in België. Ze heeft meer dan 25 jaar onderwijservaring in zowel het Britse als het internationale schoolsysteem.
ENGLISH:
Time To Take Down The Flags
By Vanessa McCulloch
The party is winding down and the decorations are looking tired. Hangovers are coming in the UK … and maybe elsewhere.
Misogyny in the UK has enjoyed a very extended weird sort of festive season since about the mid 2010s when the concept of transgenderism began to creep into public life. It didn’t seem like much of a party at first (mainly involving sorry looking fellas who wanted to be called Zara) but it soon took off and the decorations were ordered. Many schools, hospitals, doctors’ surgeries, public transport companies and public places swiftly ordered them, paid for them (often from the public purse) and hung them up. High street brands, banks, celebs and tech platforms also joined in. So fun and colourful! Who doesn’t love a bit of bunting or a free lanyard? Also flags. The Brits certainly love those – they’ve shoved their flagpole in unsuspecting soil all over the world, after all. Anyone who had questions about the super fun festivities was just a nasty bigot, and probably a bitter old woman too. Naturally anyone mindful of their fun and inclusive image wouldn’t want to be associated with them. The festive gender party was so much more sparkly, and you could be any glittery gender being you wanted to be but FOR REAL: just say the magic words “I identify as [insert favourite identity here]”.
But now the party has been somewhat derailed by a ruling from the UK Supreme Court. Of course, you can still say you have a special identity – let’s take, say, ‘woman’ identity as our example – but now you won’t get an access-all-areas party ticket any more, and you are not a VIP guest. Since the ruling was a legal clarification and not a change, this also creates the nasty odour of implication that maybe you shouldn’t at any previous point have been waving your ‘progress’ flag in the faces of the dissenting women, while loudly urging them to “Fuck off” or to kill themselves. Unfortunately, this practice was a very important part of the festivities for some party-goers, and since the grown-ups in whose house the party was taking place, did little to discourage them, the screamers just thought this was normal, fun, permitted party behaviour. If at any time you couldn’t make it to the party in person, you could join in with the online equivalent.
As stated, this ruling is in no way, shape or form new law: it is clarification of what the words ‘woman’ and ‘man’ mean in existing UK equalities law. So if a space, service or activity is for women, that means that it is not for male people, even if they have a special certificate or feeling, or have given utterance to the magic words. Furthermore, it states that where achieving a particular goal is of importance, it is fine to have a female-only or male-only space (and it always was). Such goals might pertain to safety or privacy. The ruling makes no change to protections for transgender people against discrimination. There is nothing in British law which allows you to deny work, services or fair treatment to anyone on the grounds that they identify as trans, or to harass or demean those who identify as trans.
Safety and privacy are pretty important to users of public services. Take schools for example. Boys and girls at school participate in most activities together. But there are times when you would expect, especially later on in her education, that your daughter is not in the presence of her male peers. The most obvious would be changing rooms, showers and toilets, but you would also expect her not to be sharing sleeping accommodation with boys if taken on a residential trip. In sport, you accept the reasonable risk that she might sustain a sporting injury, but you would not expect her (especially post-puberty) to have to face a strapping lad or two on the opposing girls’ soccer team.
Yet the ‘progress’ flags hoisted up outside schools do not align with this expectation: the pink and blue stripes (usually tacked on to the now hopelessly passé trad Pride rainbow) say “you are what you say or feel you are, and must be treated accordingly”.
The pink and blue stripes say “your declaration about yourself brings special rights which are more important than the rights of others, especially women and girls”.
The pink and blue stripes say “gender identity trumps the boring reality of your sex”.
The pink and blue stripes say “others must address you or refer to you according to your instructions, even if it does not align with their beliefs”.
The pink and blue stripes say “ ‘transgirls’ [ie. boys] can take a girl’s place on girls’ sports teams”
You might expect any school or organisation would have paused for thought before conveying these messages to (sometimes) impressionable young people, and then writing them into school policy, but no. It all happened rather fast, with little exploration of what the flags mean, and usually with no consultation of the wider school community, especially not girls…or parents, some of whom might fall into the ‘bitter old woman’ category, or something approaching it. Ew! Anyone in the school community who had questions needed to conclusively (and inclusively) STFU (especially at first, when #nodebate was another party favourite). Just look at the flags, everyone – they are so nice and colourful!
Following this ruling, UK schools will need to think about the symbolism they have employed whilst in the thrall of this ideology. Schools beyond the auspices of the ruling should also reflect on this. What does it say? Is it really inclusive? Are there better ways to express our school’s values? … well you could start by asking everyone, including women and girls. You might even discover -if you are lucky – that your school community is so beautifully diverse, the only thing you all share is that you are all part of your school.
In other countries in Europe (particularly ones where self-ID is law and the impact of that on women’s rights has been entirely disregarded) this type of reflection is further from happening. But women are very inspired by the work of For Women Scotland whose campaigning achieved this sensible and clarifying ruling. Women will continue to work towards similar outcomes in the form of law that respects the reality of our sexed bodies, and for the protection of women and girls in Europe, in schools and everywhere.
Vanessa McCulloch is an English teacher and department chair in an international school in Belgium. She has over 25 years of teaching experience in both the UK and international school systems.
Leave a Reply